Me, myself and I - IV

Na wat dagen die in alle rust en eenvoud voortkabbelen, en ik met aandacht voor lichaam en geest handelingen uitvoer, is daar ineens die donderdag.

Ik sta op met een wat grieperig gevoel en er is een oprecht snakken naar ‘nietsen’. Oftewel lekker met een boek op de bank, beetje naar de poezen kijken en uit het raam staren, de snelheid van de indrukwekkende wolkenpartijen en de vogels zeilend op een stevige wind gadeslaan. Maar de conditionering fluistert iets anders in m’n oor: “Het is verder prachtig droog weer, dus rustig een kozijn schuren kan toch geen kwaad?” Alle buitenkozijnen van ons nieuwe woonhuis zijn echt aan wat onderhoud toe en als ik nu immers niet begin, dan kon het wel eens moeilijk worden om het allemaal, naast de gebruikelijke dagactiviteiten, in de komende vier maanden klaar te krijgen.

Ik voel die verplichting van nuttig bezig zijn.....en dus zwicht ik voor het gefluister en bedenk dat ik toch ook kan schuren met aandacht voor m’n lijf. Dat gaat een hele tijd prima, ik weet het schuren haast tot een ritmische dans te verheffen, compleet met oog voor ontspanning in heupen en schouders. Maar ondanks dat slaat de vermoeidheid toch langzaam toe. Ik verlies m’n aandacht en m’n blik vertroebelt. Wat begon als rustig klussen met inachtneming van een ziekelijk lijf, eindigt in een doelgericht bezig zijn in hoog tempo, het afmaken van het kozijn. Het is immers alleen nog maar de vensterbank. En het is toch fijn zo’n afgerond geheel, dan kan ik de volgende keer direct beginnen te schilderen........

Maar ‘alleen nog maar de vensterbank’ mondt uit in een zware fysieke inspanning. De vensterbank is er ernstig aan toe en eist voor een succesvolle nieuwe verflaag op grote delen volledige kaalheid. Niets geen vervolg op de ritmische schuurdans, gewoon de krabber erbij, kracht zetten en doorgaan. Ik ben te ver heen om ook nog eens te denken aan m’n schouderpartij. Of liever gezegd denk ik er wel aan, maar ben niet meer in staat iets anders te laten gelden dan m’n vensterbank-missie. Na nog wat rotte delen te hebben verwijderd is daar opnieuw een keuzemoment. Ik kan nu ophouden of het kozijn nog even stofvrij maken en afnemen. Kleine moeite toch, hoort er eigenlijk even bij....

Als ik mezelf dan eindelijk toesta om te gaan zitten, merk ik dat ik total-loss ben. Het zetten van een kopje thee is me eigenlijk al teveel moeite en als partnerlief even later aanwipt, merk ik dat ik in oude sociale patronen val, geïrriteerd op hem reageer en tegelijkertijd vis naar complimentjes over m’n onvermoeibare inzet. Ik zie mezelf, ik hoor mezelf.... en schrik!

Nigel schatert. Het is net of hij deze dag zo heeft gearrangeerd om mij nog even een korte doch zeer heftige samenvatting te geven van de afgelopen tijd en.... er iets essentieels aan toevoegt. Hij brengt hiermee namelijk het moment onder m’n aandacht dat de hang naar erkenning, het moment dat ik niet meer in staat ben van mezelf te houden en die verwachting bij een derde leg, zich aandient. Het is het moment dat ik handel in strijd met m’n ware behoeftes, het ogenblik dat ik iets onderneem in strijd met m’n ware aard.....