Me, myself and I - III

Nog met de hernieuwde ‘hang naar erkenning’- inzichten vers in het geheugen, maak ik m’n vertrouwde wandeling en kom een bekende tegen. We raken aan de praat. Voor ik het weet heb ik een afspraak gemaakt om bij iemand langs te gaan, en minstens net zo snel slaat de twijfel toe. Ben ik wel werkelijk zo geïnteresseerd in hetgeen de afspraak behelst of speelt er iets anders mee? Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik niet zozeer belang heb bij wat deze persoon aanbiedt, maar gebruik ik het als binnenkomer in diens leven, omdat ik denk dat er iets anders te halen valt, namelijk.......en daar gaan we weer........die onbetwistbare ‘hang naar erkenning’! Diep binnenin hoop ik dat deze persoon m’n zelfbeeld zal voeden en versterken.

Verbijsterd vervolg ik m’n pad en enkele stappen verder slaat de paniek dan echt toe. In hoeverre ben ik de laatste tijd of, tja laat ik wild doen, m’n leven lang al contacten aangegaan die voornamelijk, zo niet geheel, m’n bestaan bevestigden en daarmee m’n eigenbelang dienden? Of nog een stapje verder, ben ik ooit een contact met iemand aangegaan waarbij dit er niet toe deed? En waarom doe ik dit in godsnaam en ben ik hierin uniek?

En dan is de wanhoop compleet en weet ik even niet meer waar ik het zoeken moet. Gelukkig is daar Nigel, die me uit de emotionele stroom trekt en me weer eens uitnodigt naar m’n eigen denken en doen te kijken als ware het een biologische curiositeit. Het effect van die veranderde invalshoek is direct weer voelbaar. Van lijdend voorwerp verander ik in een waarnemend ‘iets’ en voel me rustig. En in die rust wordt me duidelijk dat aan de basis van mijn ‘hang naar erkenning’, ‘gebrek aan volledige eigenliefde’ ligt.

Ik besef me dat ik met de zoektocht naar erkenning altijd op zoek ben geweest naar een externe factor die m’n hiaten in het accepteren en houden van mezelf kon en kan aanvullen, die m’n interne onzekerheid er niet toe te doen, niet goed genoeg te zijn zoals ik was en ben ongedaan kon maken, weg kan nemen. Ik heb daarmee de verantwoordelijkheid voor m’n gevoel van eigenwaarde eigenlijk uit handen gegeven, buiten mezelf geplaatst en anderen opgezadeld met de ‘plicht’ om dat stuk, waar ik zelf blijkbaar niet meer toe in staat ben, voor me in te vullen. En zo raken m’n sociale contacten vertroebeld, doordrenkt van onzuiverheden, omdat ze direct of indirect bijna allemaal besmet zijn met mijn verwachting mezelf bevestigd, geliefkoosd of gewaardeerd te zien via hen.

En als ik even de blik verder richt dan mezelf zie ik dat menigeen, zo niet bijna iedereen, er een zelfde onzuivere en geraffineerde werkwijze op na houdt. In onze maatschappij lijkt weinig meer over te zijn van een natuurlijk en oprecht sociaal samenspel, waar mensen elkaar en elkaars kwaliteiten simpelweg erkennen en nodig hebben om te overleven en te groeien. Dat soort primaire en zuivere interacties tussen elkaar en alles om ons heen lijkt tegenwoordig bezoedeld met extreme vormen van bezitsdrang, angst en hoogmoed, verpakt in een illusie van oprechte onvoorwaardelijke interesse in de ander zonder er iets voor terug te verlangen, met als voornaamste doel het voortdurend bevestigen van ons eigen bestaan, onze eigen aanwezigheid en het belang daarvan. Het dringt tot me door dat dit gedrag, dit energievretende sociale spel ons geestelijk en lichamelijk uitput, en uiteindelijk zelfs ziek maakt.

Vreemd genoeg versterkt deze kijk op mezelf en de samenleving m’n eerdere gevoelens van depressie en paniek niet, het omgekeerde gebeurt. Nu het fenomeen ‘hang naar erkenning’ in alle omvang zo ontrafeld voor me ligt, lijkt ie aan geloofwaardigheid, aantrekkingskracht en bestaansrecht te verliezen, lijken dingen op hun plek te vallen, valt er een last van m’n schouders en maakt zich een diepe rust van me meester.

De volgende dag sta ik, na een goede nachtrust, barstensvol energie op en ben getuige van de lichtheid in m’n activiteiten, die elkaar zonder al te veel vragen en twijfel moeiteloos opvolgen.......