Me, myself and I - II

Een adempauze zou wenselijk zijn, want de rusteloosheid breidt zich uit tot de nachten. Met een nieuwe menstruatieperiode, en de daarmee gepaard gaande bespiegelende houding, in het vooruitzicht kan ik dat wel vergeten. Soms dient zo’n hormonale wisseling zich zachtjes aan, maar dit keer komt de man met de hamer en vult op slag m’n hoofd met chaos. Er is iets in de week gelegd dat aandacht wil, maar een ander deel van me lijkt de voortgang daarvan te willen boycotten en probeert er aan te ontkomen door de zinnen te verzetten, praktische dingen aan te pakken.

Nu, diverse afleidingsmanoeuvres en een geverfde keukenmuur verder en de uitputting werkelijk nabij, begrijp ik dat er geen ontkomen meer aan is en de tijd rijp om dit varkentje, dat inmiddels de vorm aan begint te nemen van een waar everzwijn, eens even te wassen. Na het ontbijt geen enkel excuus meer, maar direct, nadat partnerlief naar z’n werk is gegaan, m’n ‘hut’ in. Gewapend met meditatiekussen, dagboek, zakdoek, en een heerlijke deken trek ik me terug, klaar om het hoofd te bieden aan wat maar komen gaat.

In een lang gesprek met Nigel laten we ons opnieuw leiden door het item ‘overbelast voelen’. Over wie de overbelasting veroorzaakt zijn we het snel eens, ikzelf. Ik heb een behoefte om ontstane ruimtes in m’n leven snel maar weer in te vullen. Het geven van een antwoord op de vraag van Nigel waarom ik dat dan doe, gaat met veel meer moeite gepaard. Aan het einde van een lange en confronterende ‘sessie’, als hij het gros van de door mij aangedragen antwoorden weg heeft gewimpeld met een “Kijk nou eens goed!”, moet ik uiteindelijk concluderen dat ik me laat sturen door ‘hang naar erkenning’! “Het zal toch niet......., dit kan toch niet......., dit wil ik niet.....!”. Is het echt mogelijk dat ik mezelf zo voor de gek heb gehouden met mooie illusies en nobele doelen.

Het item is niet nieuw. Regelmatig heb ik met flarden van hetzelfde geworsteld. Het is het alomvattende karakter van deze keer dat zo ongelooflijk rauw op m’n dak komt. Nooit eerder werd zo duidelijk dat de meest voorkomende onderliggende intentie op allerlei mogelijke fronten in m’n denken en handelen het bevestigen van m’n eigen wezen is. Dat een extreem groot deel van alles wat ik doe tot doel heeft een goed en nuttig gevoel van mezelf te krijgen, partnerlief te vriend te houden of vrienden, buren, familie, tja zelfs onbekenden vooral te laten zien dat ik aardig of productief ben. Of het omgekeerde, zodra er geen vorm van erkenning meer te behalen valt de boel de boel te laten, contacten te verbreken, andere initiatieven te ontplooien en nieuwe terreinen te verkennen in de hoop op nieuwe kansen. Nieuwe kansen op de oud vertrouwde ‘hang naar erkenning’.

M’n ego protesteert, en flink ook, de inzichten sieren nou niet bepaald m’n zelfbeeld. De chaos is compleet en de depressie slaat toe. Ik voel me in een soort Niemandsland, een grijs gebied met als enige feiten dat ik niet meer terug kan en wil. Oude waarheden doen het niet meer voor me, voelen incompleet. En van de dierbaren, die me graag vast willen houden in die oude waarheden, me verleiden met al het ‘goede’, weet ik even niet meer of ik ze op dit moment liever kwijt als rijk bent. En naast al deze onzekerheden weet ik bij god niet hoe lang deze mentale chaos nog aanhoudt en waar het toe zal leiden.

Toch is daar een lichtpuntje. Ik voel geen enkele twijfel rond het ervaren inzicht. De waarheid is duidelijk, ‘hang naar erkenning’ dus. Van een basaal ‘gezien en opgemerkt willen worden als een uniek en op zichzelf staand wezen’, een ‘bevestigd en gesteund willen worden in m’n beleving van gezond of ziek zijn, vrolijk of verdrietig voelen enzovoort’, tot een ‘aardig gevonden willen worden’, ‘belangrijk willen zijn voor iemand’. Hetgeen nog verder kan gaan tot een gevoel te willen hebben ‘er toe te doen’, ‘verschil te maken’, ‘bekwaam worden geacht op voor mij belangrijke terreinen’ en in de meest uitgesproken variant zelfs ‘iets na willen laten’.

De helderheid biedt me deze keer niet echt een gevoel van opluchting, maar slaat alle grond onder m’n voeten weg en voelt eerder als een soort beerput waarvan de deksel net op een kiertje is gezet. Nigel glimlacht en herinnert me aan een uitspraak van Krishnamurti:

“Vernietiging is liefde.....”.

Oftewel; vernietiging van ons geconditioneerde conceptuele denken zal ons open stellen het leven te aanschouwen en te ervaren zoals het werkelijk is en zuiver lief te hebben. Vandaag is een hardnekkig deel van mijn illusionaire zelfbeeld aan vernietiging onderhevig en in de schaduw van m’n gekwetste ego laat de liefde nog even op zich wachten. Er is slechts pijn, heel veel pijn.....