Vergeet me nietje, vergeet me welletje

2,15 x 2,45 m (hxb)

In dit tijdperk, waar ‘leven in het nu’ in diverse vormen aan populariteit wint, en steeds meer word ervaren en aanvaard dat herinneringen ophalen en plannen maken voor de toekomst ons besef van het huidige moment in de weg staat of, sterker nog, het leven aan ons voorbij doet gaan, werd me vanochtend in een kort moment ineens zeer helder waar het gros van de tijd en energie in dat ophalen van het verleden en die toekomstplannen van zijn doordrenkt; het in stand houden van mezelf.

Op zich geen onnatuurlijke en ongezonde bezigheid uiteraard om mezelf in stand te houden met doorademen, mezelf voeden en mezelf voorbereiden om goed beschermd de afwisselende weersinvloeden tegemoet te treden. Maar dat is niet de vorm van instandhouding die ik bedoel. Ik heb het over minder natuurlijke en minder gezonde activiteiten die niet het voortbestaan van mij als organisme dienen, maar een ander deel van mezelf willen handhaven, namelijk m’n zelfbeeld.

Of het nu gaat om het eerder genoemde voedsel dat ik tot me neem, het uitzicht dat ik geniet, de attributen waar ik me mee omring, de mensen waar ik mee in gesprek ben, mijn mening over hun meningen of de handelingen die ik zelf uitvoer....... alles lijkt een constante investering in het bepalen van m’n positie, het versterken van m’n eigen zelfbeeld in die steeds wisselende contexten. Al dan niet bewust volgt er steevast na iedere activiteit of interactie een gedachte in het kader van: ‘Wat vind ik hiervan?’, ‘Hoe pas ik hier in?’of ‘Wat is mijn relatie hiermee?’.

En buiten al die momenten die zich achter elkaar aandienen en waar ik een mening over wil vormen of me een plekje in wil toedichten, zijn daar de lange termijn herinneringen die ik graag in stand wil houden, zelfs bewust oproep, bang om opvallende of indrukwekkende delen uit m’n leven te vergeten en daarmee het totaalbeeld van mezelf als een uniek wezen tekort te doen, te vergeten wie ik eigenlijk was en ben geworden. En datzelfde gaat natuurlijk op voor m’n toekomstdromen. Ook mijn wensen en idealen dienen slechts één doel; het versterken van m’n zelfbeeld. Wie wil ik worden, wat voor ervaringen wil ik nog opdoen en hoe wil ik graag gezien en herinnerd worden door m’n medemens en mijzelf en hoe bewerkstellig ik dat?

Vanochtend, tijdens het maken van het ontbijt, zag ik ineens de absurditeit van deze tijdrovende dagbesteding. Waarom zou ik zoveel tijd en energie steken in het vormgeven aan een vast beeld over mezelf, een organisme waarvan de enige zekerheid is, dat het alles behalve uniek is en op zichzelf staat, allesbehalve of zoveel meer is dan een optelsom van hetgeen ze gedaan of meegemaakt heeft, absoluut niet vast, maar juist zeer aan verandering onderhevig.

Ik voel de last van m’n schouders vallen, de energie stromen, m’n lichaam juichen en er overvalt me een immens gevoel van vrijheid. Een ontroerend tranenspel biggelt over m’n wangen............ik mag mezelf vergeten, ik mag mezelf vergeten!!!