Roerloos reigeren

2,40 x 1,90 m (hxb)

Wonend op het platteland ben ik gezegend met de aanblik van grote indrukwekkende luchten, enorme vergezichten en een rijke flora en fauna. Bijna elke dag maak ik een wandeling in die wereld en loop hetzelfde rondje, rondje Niekerk. En elke dag is dat rondje weer wezenlijk anders dan voorheen. Andere geuren, kleuren, geluiden, wind, bloemen en dieren.

Eén van de indrukwekkendste ontmoetingen, vind ik nog steeds die met de reigers in het gebied. In het land waar meeuwen, kieviten en grutto’s trappelen op de akkers om zo de wormen omhoog te lokken, zwaluwen af en aan vliegen en tijdens hun vlucht menig insect opvangen, vele eendachtigen tuimelend of diep duikend hun planten of kleine visjes opscharrelen en lepelaars met hun wel heel bijzondere zwaaitechniek op laag water menig visachtige uit het water lepelen, staat de reiger maar wat te staan, roerloos in of aan het water. Geen gevlieg, gedobber en gezwem, geen luid gesnater of actief zoeken naar eten.....nee, de reiger staat.

Vaak staat ie ineengedoken, de hals gebogen en de lange steltachtige poten naast elkaar geplaatst. Soms één van de poten onzichtbaar opgetrokken of z’n hals ver vooruit gestrekt, de wind spelend door zijn grijze verenkleed. Altijd en in elke houding roept de reiger iets bij me op en kan ik niet anders dan een tijdje gefascineerd naar deze bijzondere vogel blijven kijken, een solitair die hier zomer en winter trotseert. Mijn geduld verliest het echter altijd van die van de reiger. Als mijn gedachten al weer afdwalen, ik een behoefte voel om van houding te veranderen of zelfs weer verder te lopen, staat de reiger nog net zo als voorheen.

In het begin dacht ik dat deze vogel door luiheid en gemakzucht werd gedreven en heb me vaak afgevraagd of ie niet beter wat actiever op zoek naar voedsel kon gaan, net als vele andere gevleugelde soortgenoten. Maar nu, heel wat reiger-momenten later, weet ik dat het geen vorm van zwakte is, maar dat juist daarin het karakter en de kracht van de reiger schuilt. De reiger is niet lui, maar geduldig en vol vertrouwen en verspilt geen kostbare energie om koortsachtig op zoek te gaan naar datgene wat ie wenst of nodig heeft. In een staat van zachte alertheid spaart ie eenvoudigweg z’n krachten en wacht net zo lang tot een vis, muis, kikker of paling zijn pad kruist, om vervolgens accuraat en doeltreffend toe te slaan.

Ik zet m’n wandeling voort en m’n oordeel over de gemakzucht van deze rijzige vogel van formaat zet zich om in een vorm van jaloezie. Hoe krijgt de reiger het voor elkaar om zo lang in een stadium van niet-handelen te verkeren. Als ik naar mezelf kijk zie ik daarentegen een wezen, die vanaf het moment dat ze opstaat de energie uit haar weg laat sijpelen door deze te besteden aan alle mogelijke nutteloze handelingen, uitspraken, emoties en gedachtes. Uiteraard zie ik op het betreffende moment zelden het nutteloze karakter in van deze inspanningen. Eerder ben ik er van overtuigd, dat het iets toevoegt, het me iets oplevert of op z’n minst een gevoel van controle over m’n eigen leven geeft, maar wie houd ik daar nu het meest mee voor de gek?

Ik kijk nog één keer om naar de reiger. Hij staat daar nog steeds, roerloos aan de slootkant.....