Liefde is ...
Op deze nieuwemaansochtend word ik wakker met partnerlief in m’n gedachten. Het is de tweede keer in zeer korte tijd dat er onrust op het thuisfront heerst. Ik kan er lang en breed over uitweiden, maar simpelweg komt het er op neer dat we ons niet gesteund voelen door elkaar, ons in onze belevingswereld niet meer begrepen en geaccepteerd voelen door de ander.
Tja, daar zit je dan, hoe nu verder? Ga je samen werken aan dit aanwezige ongemak, doe je dat alleen, of kies je voor een combinatie van die twee? In een gesprek met Nigel wordt me al snel duidelijk dat dit iets is om alleen te doen. Ook de beleving van partnerlief en mij hoe dit op te lossen verschilt gewoon te veel van elkaar. Zijn benadering is meer zwijgzaam traditioneel van aard. En eventueel gesproken uitvoeringen liggen meer in de trend van over en weer je ongemak of wensen kenbaar maken aan de ander, gevolgd door een onderling overleg waarin wordt bekeken in hoeverre aanpassingen in ieders gedrag mogelijk en nodig zijn om bij beide minder gevoelens van ongemak teweeg te brengen in de toekomst. Het is een gangbare wijze van problemen oplossen in onze maatschappij. Een wijze die, ondanks de mogelijke momenten van zelfreflectie, zich mijns inziens met name richt op het aanpassen van externe factoren. En dat is het deel waar ik me steeds minder in kan vinden. Als we externe factoren wijzigen en van nieuwe beloftes voorzien, voorzien we ze daarmee tegelijkertijd van nieuwe verwachtingen. En verwachtingen dragen weer teleurstellingen in zich die opnieuw voor ongemak zullen zorgen in de nabije toekomst. Het aangebodene biedt dus meer een tijdelijke geruststelling, dan een daadwerkelijke oplossing voor het ongemak.
Ik raak er steeds meer van overtuigd en mee vertrouwd dat ongemak op elk terrein, dus ook op het huwelijksfront, in mezelf zit en dat introspectie, hoe confronterend en pijnlijk soms ook, zeker op de langere termijn veel lucratiever is. En dus laat ik zijn stuk van het ongemak bij hem en nodig ik mezelf uit om te kijken naar m’n eigen deel.
In de dagen die volgen wordt me duidelijk dat het ongemak, naast de reeds bekende ‘hang naar erkenning’*, vooral aanwezig is zolang ik vergelijkingen over en weer blijf maken, me af blijf vragen of er bijvoorbeeld voldoende gelijkwaardigheid is tussen partnerlief en mij op de diverse relationele vlakken. Oftewel, zolang ik het huwelijk blijf zien als het instituut zoals het me in deze maatschappij geleerd is, vol denkbeelden over wat je zelf hoort te doen en te laten en wat je kunt en mag verwachten van de ander houdt het gevoel van ongemak aan. Om verder te komen moet ik de moed zien te vinden het concept van het huwelijk ter discussie te stellen en in mezelf te onderzoeken wat een dergelijk intiem en intensief samenlevingsverband voor mij persoonlijk betekent. Ik moet vraagtekens gaan zetten bij alles wat me met de paplepel werd ingegoten op het gebied van relaties en samenwonen en wellicht m’n huidige realiteit omtrent het huwelijk herdefiniëren om er mee uit de voeten te kunnen.
Als ik weer wat dagen later, en uiteraard in het goede gezelschap van Nigel, de blik opnieuw naar binnen richt, zie ik in mezelf de overtuiging dat we alles en iedereen om ons heen ontmoeten, aangaan of kiezen met slechts één doel voor ogen, één missie, één drijfveer.....bewustwording, zelfrealisatie, of hoe je het maar wilt noemen. Ontmoetingen vinden plaats en keuzes worden gemaakt vanuit een bewuste of onbewuste behoefte onszelf te durven en te leren zien zoals we werkelijk in essentie zijn en in overeenstemming daarmee te leven. Om dat te bereiken is het van belang de persoonlijke wonden van onze ziel, die het volbrengen van het eerder genoemde doel in de weg staan, te kunnen en te willen zien, en deze te genezen. Een proces waar andere mensen, maar ook bijvoorbeeld andere wezens, situaties of omgevingen, ons direct of indirect, bij kunnen helpen. De persoon waarmee je besluit te samenleven spant daarin de kroon. De bewuste of onbewuste keuze van jezelf om zoveel tijd met één en dezelfde persoon door te brengen, geeft aan dat deze persoon de juiste bagage heeft om een groot aantal van jouw wonden voor jezelf zichtbaar te maken en jou daarmee in staat stelt ermee aan de slag te gaan, ze te transformeren, ze te helen.
Hiermee kan ik uit de voeten, dit voelt logisch en vertrouwd. Eerdere onduidelijkheden over wat te mogen doen en wat te moeten laten en verwachtingen over en weer, maken simpelweg plaats voor de vraag of het contact heilzaam voor me is. Helpt de relatie met partnerlief me bewust te worden van wie of wat ik ben? Bieden zijn opmerkingen, gedrag of door hem gecreëerde situaties me de gelegenheid mezelf beter te leren kennen, gewoon door goed naar mezelf te kijken en te zien hoe ik reageer op hetgeen me voorgeschoteld wordt en zo m’n vaste denkpatronen, diepgewortelde gewoontes en gekoesterde zelfbeelden te toetsen op waarheid?
En dan voelt alles ineens een stuk lichter. Dit zijn vragen waar ik helemaal geen onduidelijke of ongemakkelijke gevoelens bij heb. Want hij, juist hij, inmiddels al bijna 25 jaar, heeft me gewoon door te zijn wie hij is, er te zijn of juist niet te zijn, al kennis laten maken met vele wonden van m’n ziel en me daarmee de gelegenheid geboden ze te helen.
Nu Nigel merkt dat ik open sta voor andere invalshoeken gaat ie nog een stapje verder en herinnert me aan die keer, maanden geleden, dat ik in bad lag, ook met gevoelens van ongemak jegens partnerlief, en hij me uitnodigde met een indrukwekkend en zeer onverwachts: “See me, see me in him”. Toen voelde dat als een soort hogere wiskunde, niet te begrijpen voor eenvoudige stervelingen zoals ik. Daarnaast durfde en wenste ik de mogelijkheid dat Nigel ook in partnerlief zou kunnen huizen niet te onderzoeken. Ik raakte in paniek en duwde het weg.
Nu, enige tijd later, heb ik nog niet het idee dat ik het allemaal wel overzie, maar de behoefte het weg te duwen is afwezig. Ik blijf kijken en een fractie van wat ie me wil laten zien dringt tot me door. Hij toont me het huwelijk als een soort organisme, beide individuen overstijgend, een soort levende variabele die balanceert. Doet de één dit, dan reageert de ander zus om de balans in de variabele eenheid te handhaven, een harmonies samenspel, een kosmische dans....
* Zie ook ‘Me, myself and I’